Terapia biorezonansowa jest oparta na najnowszych dokonaniach dziedzin takich jak fizyka kwantowa czy biofizyka, ale i na wielowiekowych doświadczeniach medycyny chińskiej. W ciągu ostatnich 20 lat badania biofizyczne dostarczyły obfitości dowodów na niekwestionowane istnienie „biofizykalnej płaszczyzny sterującej”. Można ją także określić „siłami regulacyjnymi właściwymi organizmowi”, jak definiują ją lekarze-naturaliści.

W 1922 A. G. Gurwicz, naukowiec z ZSRR, dokonał odkrycia „mitogenetycznego promieniowania”, w następstwie postulując „regulujące pole biologiczne”. W 1928 D. Gabor (laureat nagrody Nobla w dziedzinie fizyki z 1971) potwierdził słuszność jego badań. Naukowa spuścizna Gurwicza została przejęta w latach trzydziestych przez G. Lachowskiego. Dowodził on, że podczas przekazywania informacji biologicznych ma miejsce elektromagnetyczne sprzężenie rezonansowe. Następnie, w latach sześćdziesiątych, wpływ biofizykalny na żyjące systemy badany był, między innymi, przez prof. H. Kuhn, dyrektora Instytutu Chemii Biofizycznej Towarzystwa im. Maxa Plancka w Getyndze (były to badania nad ewolucją informacji biologicznej i samoorganizacją materii) czy też I. Prirogine (laureat nagrody Nobla z chemii w 1977; autor termodynamicznej teorii wyjaśniającej procesy życiowe; postulował istnienie tzw. „struktur dyssypatywnych”, czyli dynamicznych, otwartych stanów materii).
Pierwsza publikacja, która podsumowała dotychczasowe badania na tym polu, nosiła tytuł „Biological Effects of Magnetic Fields” i została napisana przez amerykańską biochemiczkę, M.F. Barnothy. Opublikowano ją w 1964, zaś w 1970 światło dzienne ujrzały prace amerykańskiego biofizyka, A.S. Presmana „Electromagnetic Fields and Life” („Pola elektromagnetyczne a żywa przyroda”).

Radzieccy naukowcy prowadzili z kolei badania nad mechanizmami przekazywania, odbioru i zapamiętywania informacji biofizykalnych w komórkach i organach. Udowodniono wówczas istnienie elektromagnetycznego oddziaływania wewnątrz- i międzykomórkowego, tzw. „elektromagnetycznej bioinformacji”. Profesor H. Fröhlich z uniwersytetu w Liverpoolu zainspirował się wynikami owych badań, czyli odkryciem rezonansu mikrofalowego. Z jego inicjatywy, w 1975, podjęto w Instytucie Fizyki Ciała Stałego im. Maxa Plancka w Stuttgarcie badania nad biologicznym rezonansem mikrofalowym.

Niemieckiemu biofizykowi, prof. F.A. Popp z Międzynarodowego Centrum Technologii Biofizycznej w Kaiserslautern, udało się z kolei udowodnić, że przepływ informacji wewnątrz i między komórkami sterowany jest poprzez biofotony. Są to kwanty światła widzialnego pozbawione masy, magazynowane, a następnie ponownie emitowane przez DNA. Z kolei S.S. Sung, kierownik badań w C.N.R.S (Państwowym Ośrodku Badań Naukowych) w Villejuif we Francji udowodnił, że biokomunikacja elektromagnetyczna może być również śledzona na poziomie komórkowym.

W 1981 roku M.Rattemeyer zaprezentował wypracowane wraz ze specjalistami z dziedziny biologii komórkowej z uniwersytetu w Kaiserslautern wyniki badań dowodzące, że być może DNA jest najistotniejszym źródłem ultrasłabego promieniowania komórkowego. Bioinformacja od lat stanowi przedmiot badań Instytutu Medycyny Klinicznej i Eksperymentalnej w Nowosybirsku („Ultrasłabe promieniowanie jako oddziaływanie międzykomórkowe”). Fizyk R. Adey odkrył w 1982, iż dany system biologiczny jest w stanie reagować na określoną częstotliwość fal o ściśle określonym ultrasłabym zakresie intensywności. Zjawisko to nazywamy „oknem Adey’a”. Już od ponad dekady profesor C.W. Smith (wykładowca na Wydziale Elektryczno-Elektronicznym Uniwersytetu w Salford w Wielkiej Brytanii) zajmuje się badaniami w zakresie oddziaływań wzajemnych pól magnetycznych i elektrycznych z żywymi organizmami („Biologiczne efekty słabych pól elektromagnetycznych”). Podobnego rodzaju prace (przy wykorzystaniu aparatu BICOM) prowadzi się w Instytucie Patologii Eksperymentalnej, Onkologii i Radiobiologii Ukraińskiej Akademii Nauk, jak i w Instytucie Atomistyki Uniwersytetu Austriackiego – w dziedzinie biofizyki (K.Torghele, B. Lipp, H. Klima). Doświadczenia udowadniające przenoszenie informacji molekularnej poprzez aparat BICOM zostały również przeprowadzone przez prof. dr. rer. nat. P.Ch. Endler z Instytutu Ludwiga Boltzmanna w Grazu, w towarzystwie profesora C. W. Smith oraz prof. dr. K. Petzoldt z Wiednia.

---